جاده‌ی منتهی به ظهور

به گزارش سرویس اجتماعی پایگاه خبری بوتیانیوز؛ آرام آرام در مسیر قدم می گذارم، پیاده‌روی را درست از مرقد مطهر حضرت معصومه شروع می‌کنم، مواکب عجیب در مسیر خودنمایی می‌کنند، گویی که آمده‌اند تا خودی نشان دهند، و بگویند که ما نیز برای ظهور منجی بشیریت آماده‌ایم.

در راه جوانی دست به عصا انگار طور دیگری از مهمانان پذیرایی می‌کند، او که با پایی گچ گرفته و دستی که به عصا گره خورده است اما با دست دیگر چوب‌پر سبزی را بر دست گرفته و زائران را موکب ساده و بی‌آلایش خود دعوت می‌کند و به راستی که چه شیرین است، طعم چایی قندپهلوی موکب در کنار آتش در این روزهای سرد زمستانی…..

به راستی که هر کجا را می‌نگرم شود و شعور اربعین حسینی برایم زنده می‌شود و این مردم چونان برای زمان خود از جان و مال خویشتن گذشته‌اند که گویی امام زمام مهمان تت‌ تک این موکب‌ها است و شاید همین‌گونه باشد و چشم دنیایی ما لایق دیدار امام زمانه خود نیست.

چه شباهت‌هایی بسیاری در این پیاده‌روی یا به قول بعضی‌ها شادپیمایی با پیاده‌روی اربعین حسینی به چشم‌ می‌آید آز آن دخترک‌ مو فرفری که به زائران خرما تعارف می‌کند تا آن پیرمرد با محاسن سفید که چای می‌ریزد و زیر لب سرود سلام فرمانده را چونان موج دریا بر زبان جاری می‌کند.

جلوتر مردی سینی با کاسه‌های آش بر سر گرفته و با لحجه شیرین شبیه عراقی‌ها حلاوییکم یا زوار می‌گویید، چقدر این صحنه آشنا است انگار در همین چندماه پیش بود که در اوج گرمای اربعین این صدا چونان آهنگی دلنواز در میان هیاهوی مداحی‌های حسینی گوشم را نوار می‌داد.

با مسؤل یکی از موکب‌ها که برای بچه‌ها برپا شده بود همکلام شدم او از عشق آموختن معارف اهل بیت و استقبال بی‌نظیر مردم و خانواده‌ها سخن بر زبان می‌کند و می‌گوید: همان‌طور که در ایام اربعین و یا سالگرد حاج قاسم باید سعی کنیم معارف، وقایع و مصائب ائمه اطهار و بزرگان این سرزمین را به کودکان آموزش دهیم اکنون نیز باید سعی کنیم که کودکان در شادی امام زمان شریک کنیم و با طراحی برنامه‌های مفرح این آگاهی به اهل بیت را از همان کودکی در فرزندان این سرزمین نهادینه کنیم که امیدوارم خود امام زمان یاری گر ما در این راه باشد.

آرام آرام در مسیر به پیش می‌روم گاهی تند و گاهی آهسته چراکه آن چنان موج جمعیت خوشان می‌شود که به من می‌گوید بایست و به کجا چنین شتابان شاید، در مسیر ظهور نیز همین‌گونه باید بود و گاهی نیازمند ملایمت و مدرا با جامعه است تا جامعه نیز به تدریج با تغییر به سمت جامعه مهدوی به پیش برود، به هر حال هر چه که هست این مسیر منتهی به ظهور است چه آهسته باشد که تند اما جاری و ساری است تا ظهور منجی بشیریت محقق شود.

و بالاخره بعد از ۱۰ کلیومتر شادپیمایی به مسجد مقدس جمکران می‌رسم ، جایی که جمعیت به اوج خود می‌رسد و صحن جای سوزن انداختن نیست و هر چه هر چه در توان دارد برای امام زمانه خویش خرج می‌کند با خود می‌گویم ای کاش ما همیشه این گونه باشیم و برای فرج و ظهور منجی این گونه مشتاقانه عمل کنیم و چونان سردار سلیمانی مرد میدان و عمل باشیم.

انتهای خبر/ تاج الدینی