غزه را باید با خون نوشت

این روزها قصه‌ی فلسطین قصه‌ی کربلا ست انگار بعد هزار و چهارصد سال حرمله‌ها سر از گور بیرون آورده اند و باز زنده شدند تا جوی خون دیگری را به راه بیندازند و علی اصغر ها روی دست پدر جان بدهند دلم می‌خواهد این بار فریاد بزنم آهای دنیا آهای سازمان ملل این جرم و جنایت‌ها را می بینی و این گونه سکوت می‌کنی؟

و ما همان نسلی هستیم که‌ در روضه‌ها اشک می‌ریزیم که چرا در کربلا نبودیم تا به یاری امام مظلوم زمانه و خود بشتابیم. اما اکنون غزه شده کرب و بلا و کجایند مردان خدایی که به یاری مردم مظلوم غزه در کربلای فلسطین بشتابند. مردمی که این روزها طلوع خورشید را از میان دود بمب اتمی و شیمیایی می‌بینند و مردمی که تا آخرین نفس ایستاده اند تا از سرزمین زیتون دفاع کنند.

قصه ی کربلا و در هر گوشه ای از فلسطین می توان دید چه بگویم از این داستان غم، از رقیه‌هایی که بی‌پدر می‌شوند و و به جای عروسک سر خونین پدر را آغوش می‌گیرند و با او حرف می‌زنند و یا نه از شب های تنهایی و غریبی کودکان غزه بگویم که در نیمه‌های شب با صدای بمب از جا می خیزند و از شدت ترس چون بید به خود می‌لرزند و خوب می‌دادند این صدای انفجار و بمب یعنی چه؟

اصلا بگذارید از قصه کودکانی بگویم که حتی فرصت نمی‌کنند اولین شمع جشن تولد زندگی خود را فوت کنند و آسمانی می‌شوند و یا آن دخترک خردسالی که بر دستان پدر جان داده بود و پدر برایش لالایی می‌خواند تا کوک غرق در خون دیگر گریه نکند نمیدانم اصلا نمی‌توانم اینها را درک کنم. غزه امروز قصه‌ی غصه و درد و یتیمی است از هر طرفی که نگاه می‌کنی یک پا روضه مصور است.

اصلآ بگذارید از آن مادری بگویم که بعد از چندین سال در انتظار لذت مادری بود و در این بهبوهه جنگ صاحب ۴ فرزند شده بود اما صهیون حتی نگذاشت مادر لحظه شیرین به حرف آمدن کودکانش را ببنید و این مادر به همراه ۴ قلویش را آسمانی کرد تا در بهشت با کودکان‌ خود بازی همبازی شود .

بای دنب القتلت؟ این روزها این آیه عجب در گوش آزادی خواهان جهان پیچیده است و به راستی که این مردم و زنان و کودکان بی دفاع به کدامین گناه کشته شده اند؟

آری صدای جهانی شدن حق ، دفاع از مظلوم و قدس در آن سوی جهان نیز شنیده می‌شود مردمی که فارغ از دین و ملیت و آیین به دفاع از مردم مظلوم غزه برخواستند تا در دنیایی که پر از نیرگ و فریب دشمنان اسلام شده، تا ندای انا حق مهدی موعود به زودی  در دنیا طنین انداز شود.

پایان پیام/ تاج الدینی