رسم همسایگی

به گزارش پایگاه خبری اجتماعی «بوتیانیوز »؛ اینک حدود 45 سال از حضور مهاجرین افغانستانی در ایران می گذرد. افغان هایی که به جهت فقدان امنیت در کشور خویش مشقت مهاجرت و سکونت در غربت را برگزیدند. هرچند در مورد کشورهایی همچون ایران و پاکستان، تحمل رنج غربت به جهت قرابت فرهنگی، زبانی و دینی هموارتر از هرجای دیگر است؛ چراکه هرچند به جهت تفرقه افکنی استعمار غرب و استحمار شرق، امروز جغرافیای سیاسی جداگانه ای به نام «افغانستان» مستقل از ایران شکل گرفته است امّا حوزه تمدنی هر دو این ها به واقعیتی به نام «ایران» برمی گردد.

مهاجرین افغانستانی در این بیش از 40 سال به جهت گذران زندگی در حوزه های مختلف کاری ورود کردند و غالباً در مشاغل سخت همچون؛ کارگری ساختمان، سنگ تراشی ، حفر چاه و … .
مسیر امرار معاش ایشان در بسیار موارد با مسیر عمران ایران هم راستا شد. امروز زمانی که به در و دیوارهای شهرهای ایران نظر می اندازیم، اگر اثری چشم می نوازد و به سبب این چشم نوازی، شاهکار مهندسی و معماری ایرانی را تحسین می کنیم، بی انصافی است زحمت و هنر کارگر افغانی را نادیده بگیریم.
در گوشه گوشه ی شهرهای ایران، اثر هنر کارگران افغانی قابل رؤیت است. به قول محمدکاظم کاظمی، شاعر افغانستانی؛
«به سنگ سنگ بناها، نشان دست من است».
قدرشناسی حکم می کند که این زحمت و این عرق کارگر افغانی را بشناسیم و بیان کنیم؛ هرچند ممکن است گله مندی هایی هم از این مهمانان داشته باشیم «اگرچه کودک من سنگ زد به شیشه تان»

امّا مهاجرت افاغنه روی دیگری هم دارد و آن مهاجرپذیری و بلکه مهمان نوازی ایرانیان است. اگر گفتیم که قدرشناس عرق و زحمت کارگر افغانی باشیم بایستی بگوییم انصاف و قدرشناسی حکم می کند که مهمان نوازی ایرانیان را قدر بدانیم و بیان کنیم. میزبانانی که بیش از 40 سال بخشی از سفره خود را با مهمانان شان شریک شدند، آنچه که اینگونه در شعر کاظمی بیان می شود؛
«شرمسارم از الطاف بی شمار شما». هرچند ممکن است مهمان هم گله مندی هایی داشته باشد.

حال با در نظر داشتن مطالبی که گذشت در مقطع اخیر دولت جمهوری اسلامی ایران بعد از سالیان به این نقطه رسیده است که درخصوص اتباع و مهاجرین خارجی سیاست ها و قوانین را جدی تر اجرا کند که این خود را در قالب طرد اتباع غیرمجاز و ساماندهی اتباع مجاز نشان داده است. طبیعتاً اجرای چنین سیاستی به معنای پایان مهاجرت و مهمانی بخشی از اتباع افغانستانی است. با فرض پایان این میزبانی و مهمانی، امّا باید درنظر داشت که همسایگی ما برقرار است و هیچ رفتاری از هر یک از طرفین که این همسایگی را تضعیف کند پذیرفته نیست.

امروز ملت های ایران و افغانستان و سایر کشورهای منطقه علاوه بر وجوه مشترکی همچون فرهنگ، تاریخ، دین، زبان و مرز و … وجه مشترک دیگری نیز دارند و آن دشمنی مشترک است به نام «آمریکا».
همان توحشی که با نام دموکراسی موجب آوارگی و مهاجرت افغانستانی ها شد، همان در ایران به دنبال ناامنی است. این که ما در مقطع اخیر به جای تمرکز بر دشمن مشترک، بر روی اختلافات کم اهمیت متمرکز باشیم قطعاً یک خطای راهبردی است، کاظمی در شعرش برای ملت ایران آرزو می کند « و نان دشمن تان هرکه هست آجر باد» اما در واقع باید می گفت «و نان دشمن مان هرکه هست آجر باد»

اگر در مقطع اخیر ملاحظات امنیتی و حاکمیتی موجب اتخاذ سیاست طرد اتباع گشته است بایستی ملاحظات همسایگی رعایت شود تا خروجی این سیاست کدورت و سوءتفاهم بین دو ملت نباشد؛
که بخش مهمی از این در وهله اول متوجه مجریان جمع آوری و طرد اتباع و در وهله دوم متوجه اصحاب رسانه میباشد.

در پایان یک توصیه به تحلیلگران و اصحاب رسانه؛
با همان ادبیاتی که درخصوص دولت بی مایه ی آذربایجان صحبت می کنید و می نویسید؛
درخصوص ملت با ریشه ی افغانستان صحبت نکنید و ننویسید.

انتهای خبر/ تاج الدینی